Wybierz Strony

• Najnowsze trendy w światowej onkologii – ASCO, ESMO, ASH, ICML, EHA
• Nowotwory mielodysplastyczne – optymalizacja terapii
• Rak płuca
• Rak piersi
• Onkologia interwencyjna
• Najistotniejsze czynniki ryzyka chorób nowotworowych – aktualizacja 2024
• Narodowa Strategia Onkologiczna 2024/2025
• Debata i podsumowanie z udziałem prelegentów oraz Aleksandry Rudnickiej, rzecznika Stowarzyszenia na Rzecz Walki z Chorobami Nowotworowym SANITAS. Moderator red. Michał Dobrołowicz i dr n. med. Janusz Meder

Co wydarzyło się w minionym roku w polskiej onkologii? Czy są powody do zadowolenia, do nadziei? Bez wątpienia trochę się ich znajdzie, jak choćby refundacja szczepionki przeciw HPV, zapobiegającej kilku rodzajom nowotworów czy kolejne innowacyjne technologie medyczne, które już od stycznia 2025 będą dostępne dla pacjentów.

Jednak nie wszystko załatwi za nas system ochrony zdrowia, choćby nie wiadomo czym dysponował. Głównym czynnikiem zachorowań na nowotwory są nasze własne zachowania: nie ruszamy się, palimy, lekceważymy badania przesiewowe, nie chcemy szczepić dzieci nawet wtedy, gdy szczepionka może je ochronić przed rakiem.

Rak płuca

prof. dr hab. n. med. Maciej Krzakowski, kierownik Kliniki Nowotworów Płuca i Klatki Piersiowej, konsultant krajowy w dziedzinie onkologii klinicznej, Narodowy Instytut Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie-Państwowy Instytut Badawczy w Warszawie

W leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca rysuje się coraz więcej możliwości, przedłużających życie pacjentów. Badane są różne opcje: leczenia uzupełniającego przed- i pooperacyjnego, łączenia immunoterapii z chemioterapią, konsolidującego leczenia po radiochemioterapii. Ta ostatnia możliwość rysuje się również w raku drobnokomórkowym. Żadne jednak leczenie nie jest panaceum dla każdego pacjenta.

O jego wyborze decyduje przede wszystkim obecność określonych mutacji genowych, ale też wiek pacjenta, jego kondycja i zdolność do odbycia toksycznej niejednokrotnie terapii. W miarę potrzeb może nastąpić intensyfikacja leczenia, ale również jego deeskalacja, jeśli terapia znacznie pogarsza jakość życia pacjenta.